Broeierige avond

25 sep Broeierige avond

Het is vijfendertig graden. Mijn jurk met halflange mouwen is te warm maar ik had hem al zo lang klaarliggen voor deze dag. Terwijl het zweet van mijn voorhoofd over mijn wangen sijpelt probeer ik het riempje van mijn schoen vast te krijgen. De gaatjes zijn te klein. Een snelle blik op de klok van de magnetron: over een kwartier moet ik me in een Nijmeegs eetcafé bevinden, samen met de man die ik vanavond heb uitgenodigd om een praatje te houden. Ik wurm me alsnog in de schoenen, gris mijn tas en het blad met mijn speech mee en sjees de stad in; het kost tijd om een parkeerplaats te vinden, ik ben laat. Zwikkend over de stoeptegels in de brandende zon kom ik een paar minuten te laat aan bij het café. Gelukkig ben ik de eerste en kan ik niet veel later in iets minder verhitte toestand mijn gezelschap begroeten.

De ontmoeting is gezellig en ontspannen maar niet zo ontspannen dat ik de aanleiding vergeet. Terwijl de tijd voort tikt probeer ik iets van het eten dat op mijn bord ligt naar binnen te werken, samen met het glas witte wijn dat voor mijn neus is gezet, ‘want dat is goed voor jou, voor straks’. En ineens is ‘straks’ nu en gaan we op weg en nog steeds is het heet. De straat ligt er verlaten bij maar over de drempel begint mijn avond. De winkel vol boeken strekt zich voor ons uit. Mijn boeken, keurig uitgestald, springen mij als eerste in het oog, eerder nog dan de bekenden die al aanwezig zijn; mensen die uit allerlei delen van het land voor mij gekomen zijn en die vanaf dat moment achter elkaar binnenstromen. Ik word gekust, gefeliciteerd en geknuffeld.

Maar er moet nog gesproken worden; dat maakt de hitte in mijn hoofd niet minder. ‘Wel genieten hoor’ hebben ze tegen me gezegd. De stof van mijn jurk plakt aan mijn rug. Als iedereen zit begint de eigenaar van de winkel met zijn introductie en blijkt mijn redacteur van Ambo Anthos vervolgens een mooi verhaal te hebben voorbereid. Ik glim maar voor ik opstijg krijg ik de microfoon overhandigd. De eerste zin hapert, de tweede ook maar dan loopt het en heb ik er zelfs plezier in en voor ik het weet is het mijn beurt om de microfoon door te geven aan mijn tafelgenoot van eerder deze avond. Die spreekt professioneel en nadat het laatste applaus heeft geklonken wordt mij een stoel aangereikt om te signeren. Ik krijg er een koud glas wijn bij en water. Of ik lekker zit. Er staat al iemand glunderend voor me met ‘Het verraad van Julia’ in de hand en we lachen.