Een historische roman, waarom?

Een historische roman, waarom?

Op de salontafel ligt een boek. Een roman met een omslag waar voorop in zachte kleuren een jonge vrouw met een omslagdoek staat afgebeeld en achterop een pakkende tekst met heuse auteursfoto. Mijn boek. Als ik er doorheen blader lees ik de mij o zo bekende zinnen. Die hard zinnen. Ze hebben mijn rücksichtsloze hak- en breekwerk, schrappen en polijsten geduldig doorstaan. En ik denk aan het werk wat dáár weer aan vooraf is gegaan, alles waarover ik heb gewikt en gewogen en hoe het allemaal begon.

Eerst was er alleen maar een idee en een gezonde dosis moed – ik schreef eerst ‘overmoed’ – een jaar of vijf geleden. Het idee kwam voort uit iets wat ik jaren eerder had gelezen en onthouden. Hoewel het nog slechts een fundament was van een nog uit te werken bouwwerk was het mij meteen duidelijk dat het een historische roman zou gaan worden: een verzonnen verhaal dat zich afspeelt in een andere tijd dan de onze, zonder verbindingen met de moderne tijd en waarvan de historische feiten moeten kloppen.

Tijdens mijn studie Kunstgeschiedenis verdiepte ik me in de periode van de Romeinse keizer Augustus. Tijdens het lezen stuitte ik op een opmerkelijke gebeurtenis: de keizer bleek zijn enige dochter Julia om nog altijd onopgehelderde redenen te hebben verbannen naar een verlaten eiland, het huidige Ventotene.

Wat zou er wél gebeurd kunnen zijn? Het liet me niet meer los. Ik ging er meer over lezen, kreeg er mijn eigen gedachten en fantasieën bij en realiseerde me dat dit interessant kon zijn voor een historische roman. En toen? Zie mij zitten, vijf jaar geleden, vingers roffelend op de tafel. Ik had schrijfervaring met voornamelijk korte verhalen en best wat historische romans gelezen (Hella Haase, Arthur Japin, Simone van der Vlugt, Robert Harris, etc) en vóelde, dat als er één genre bij me zou passen, dat dit het was; dat mijn interesse in de Romeinse tijd, zin in schrijven, zitvlees en vooral de behoefte om me ergens tot in de kleinste details in te verdiepen moesten samenkomen in deze historische roman. Moesten, ja.

De beslissing om het te gaan doen was, gek genoeg, best eng; misschien omdat ik op een zeker moment het einde voor me zag en begreep wat er allemaal moest gebeuren om tot dat einde te geraken. Dat tussenliggende gedeelte, de voorbereidingen, overdenkingen, de obstakels die ik tegenkwam maar ook de vaak onverwachte lichtpuntjes, daar zal ik in aankomende stukjes op ingaan. Want die schrijvers die er ’s morgens handenwrijvend voor gaan zitten, gewoon beginnen met schrijven en ermee ophouden als het etenstijd is, daar hoor ik duidelijk niet bij.

Oh ja, mijn boek heet ‘Het Verraad van Julia’ en 4 augustus j.l. is het bij Ambo|Anthos verschenen.

9 augustus 2016
Geen reactie's

Sorry, het is niet mogelijk om te reageren.